ANG SAKRAMENTO SA EYUKARISTIYA

Ang mga gihatagan sa dignidad sa harianong pagkapari pinaagi sa Bunyag ug mas nahisama ni Cristo pinaagi sa Kompirma, mosalmot uban sa tibuok katilingban diha sa sakripisyo ni Cristo sa Eyukaristiya.  Sa Katapusang Panihapon, niadtong gabii nga siya gibudhian, ang atong Manluluwas mitukod sa Eyukaristikanhong Sakripisyo sa iyang Lawas ug Dugo.  Iya kining gihimo aron mapadayon ang sakrispisyo sa krus ngadto sa mga katuigan hangtod sa iyang pagbalik, ug sa pagtugyan ngadto sa Simbahan, sa handumanan sa iyang kamatayon ug pagkabanhaw: usa ka sakramento sa gugma, timaan sa panaghiusa, bugkos sa paghigugmaay, usa ka bangkete diin si Cristo gipanagsalohan, napuno kita sa grasya ug ang saad sa umaabot nga kahimayaan gihatag nganhi kanato.

Unsay ipasabot sa pulong Eyukaristiya?

Kini nagkahulugan og pagpasalamat, gikan sa pinulungang Griyego nga eucharistein (cf. Lk 22:19; 1 Cor 11:24).

Nganong gitawag man usab kini og Santos nga Misa?

Tungod kay ang liturhiya diin gisaulog kining misteryo sa kaluwasan motapos man sa pagpadala (missio) sa mga matuohon, aron ilang  matuman ang kabubut-on sa Dios diha sa ilang inadlaw-adlaw nga kinabuhi.

Unsa-on paglangkob ang tibuok nga misteryo sa Eyukaristiya?

Ang Eyukaristiya mao ang panukarang gimbuhaton sa Simbahang Katoliko sa mapasalamatong pagsimba (thanksgiving worship) ngadto sa Dios, nga nalangkob isip Sakripisyo nga Sakramento (Sacrifice-Sacrament), Sakramento sa Panag-ambit (Communion-Sacrament), ug Sakramento sa Presensya (Presence-Sacrament).

Sa unsang paagi nga ang Eyukaristiya usa ka pag-ampo?

Ang Eyukaristiya usa ka selebrasyon sa pag-ampo tungod kay kini naghalad sa hingpit nga pagsimba sa Amahan, naghimong anaa (present) sa sakripisyo sa krus sa iyang Anak nga nagpakatawo, pinaagi sa gahom sa Espiritu Santo.

Ang lima ka tumong sa matuod nga pag-ampo natuman diha sa Eyukaristiya: pagpasalamat (thanksgiving), pagdayeg ug pagsimba (praise and adoration), paghinulsol (contrition), pagpangayo (petition), ug paghalad (offering).

Giunsa pagkahimong sentro ni Cristo sa Eyukaristikanhong pagsimba?

Diha sa Eyukaristiya, si Cristo mao ang Labawng Magsisimba (SUPREME WORSHIPPER), nga naghalad ngadto sa Amahan: sa hingpit nga sakripisyo diin siya mao ang Pari ug Biktima, sa sagradong pagpangaon sa paginambitay diin siya mao ang pagkaon sa kinabuhing walay katapusan, tinuod nga anaa (present) uban kanato sa dagway sa pan ug bino.

Kinsa ang naghalad sa Eyukaristiya?

Ang tibuok nga Cristo, si Jesus and Ulo ug kitang tanan nga sakop sa Iyang Lawas, mao mismo ang nagsaulog sa Eyukaristiya.  Nan, ang Eyukaristiya dili lamang lihok ni Cristo, kondili lihok usab sa Simbahan.  Dinhi atong makita ang panawagan sa aktibo nga partisipasyon o pagsalmot sa Misa, ang pag-ambit diha ni Cristo isip Pari sa paghalad og sakripisyo ug isip Biktima nga gihalad pinaagi paghiusa sa atong mga buhat o kalihokan sa kang Cristo nga buhat sa pagpanubos.

Unsay kalabutan sa Eyukaristiya sa atong inadlaw-adlaw nga kinabuhi?

Ang tanan natong inadlaw-adlaw nga mga buhat gihalad ngadto sa Amahan uban sa Lawas sa Ginoo diha sa Eyukaristikanhong kasaulogan. Ang Misa makahiusa ug makapalawom sa atong ordinaryong mga kalihokan pinaagi sa pagkonsagrar kanila ngadto sa Dios.  Sa samang pagkaagi, pinaagi niining maong mga kalihokan atong mapuy-an sa atong kinabuhi ang Misa.

Sa unsang paagi nga ang Eyukaristiya usa ka Sakramento sa Panag-ambit (Communion-Sacrament)?

Gitukod ni Cristo ang Eyukaristiya niadtong Katapusang Panihapon aron ang mo-ambit sa iyang Lawas ug Dugo mahimong usa ka lawas uban kaniya.  Ang Eyukaristiya nahimong usa ka timaan sa panaghiusa ug bugkos sa panaghigugmaay.  Ang Ginoo nagdapit kanato sa pagkalawat kaniya diha sa Sakramento sa Eyukaristiya, siya miingon: “Ang mokaon sa akong unod ug moinom sa akong dugo magpuyo dinhi kanako ug ako diha kaniya” (Juan 6:56).  Sa atong pagtubag niining maong pagdapit, kinahanglang atong andamon ang atong kaugalingon niining labing mahinungdanon ug balaan nga higayon.  Si San Pablo nag-awhag sa pagsusi sa atong konsinsiya: “…ang mokaon sa pan sa Ginoo ug moinom sa iyang kupa sa paagi nga dili takos, nakasala batok sa lawas ug dugo sa Ginoo.  Busa kinahanglan nga ang matag usa magsusi sa iyang kaugalingon, ug unya mokaon sa pan ug moinom sa kupa.  Kay kon dili niya ilhon ang kahulogan sa lawas sa Ginoo sa iyang pagkaon sa pan ug pag-inom sa kupa, gisilotan niya ang iyang kaugalingon” (1 Cor 11:27-29).  Si bisan kinsa nga nasayod nga aduna siyay grabe nga sala, kinahanglang modawat una siya sa Sakramento sa Pakighiuli sa dili pa mokalawat.

Unsaon pagsabot ang pagkausab sa pan ug bino ngadto sa Lawas ug Dugo ni Cristo?

Dili nato huna-hunaon nga sama kini sa magic nga nabalhin ang materyal nga sangkap sa pan ug bino ngadto sa physical nga Ginoo.  Hinuon, ang kausaban nagagikan sa ordinaryo nga pan ug bino ngadto sa lahi na nga ang-ang (level) sa realidad, ang Nabanhawng Cristo. Dili na kini “kalan-on nga madunot”, kondili “kalan-on nga molungtad ngadto sa kinabuhing walay katapusan”  (Jn 6:27), ang mahimayaon nga Nabanhawng Cristo.

Unsa ang mga epekto sa pagkalawat?

Ang pagkalawat sa angayang paagi: naghiusa kanato uban ni Cristo; nagpahimulag kanato sa sala; nagpahiuli kanato sa usag-usa; ug, nagtukod o nagpalambo sa Kristohanong katilingban, ang Simbahan.

Ika-unom nga Domingo sa Kasagarang Panahon (A)

Pangutan-on nato ang atong kaugalingon kon nganong atong gisunod ang kasuguan.  Unsay atong katuyuan sa pagsunod sa mga sugo?  Mahinungdanon ang pagsunod sa balaod.  Kini maoy  pruyba sa atong kamatinud-anon sa Dios.  Pero ang ato untang mapuy-an dili mao ang literal nga pagtuman kondili ang diwa nga kinahanglang maghari sa atong kasingkasing.  Kini mao ang paghigugma.  Siguro nga dili kita masayop sa atong mga desisyon kon ang paghigugma maoy hinungdan sa pagsunod nato sa mnga balaod sa Dios.

Ikalimang Domingo sa Kasagarang Panahon (A)

Uban sa panabang sa Ginoo pinaagi sa Espiritu Santo, mabag-o dinhi kanato ang asin sa atong kinabuhi.  Dili kini kinahanglang mawad-an sa kaparat ug mahimong wala nay pulos.  Sa daghang pamaagi atong mapabilin ang iyang lami sama sa mga pag-ampo, recollection, pag-inambitay sa grupo, pagtuon, ug uban pa.  Sa samang paagi ato usab nga maampingan ang kahayag nga atong ipadan-ag aron nga pinaagi sa maayo natong kinabuhi ug maayong buhat mahayagan ang kalibutan.

Ika-upat nga Domingo sa Kasagarang Panahon (A)

Makita nato nga ang mga hiyas nga gihisgutan ni Jesus sa iyang wali didto sa bungtod sukwahi sa unsay kasagaran nga mga kina-iya nga atong nasaksihan sa katilingban.  Kining gipanulti ni Jesus maisip nga counter-cultural.  Dili kita makadawat niining mga pagtulun-an ni Jesus kon sa samang higayong atong hangpon ang tanang kasagarang gibansay sa atong palibot karon.  Hinuon, si Jesus wala mag-awhag nga atong isalikway o biya-an ang atong katilingban.  Apan gi-aghat kita niya nga atong unahon ang Dios diha sa atong kinabuhi tungod kay ang Dios lamang mao ang makagarantiya sa tinuod nga kalipay ug kalinaw nga gipangandoy sa atong kasingkasing.  Walay bisan unsa niining kalibutana nga makahatag niining maong kalinaw, ug walay bisan unsa niining kalibutana nga makakuha niini.

Ang walo ka mga kabulahanan wala maghulagway og walo lainlaing mga tawo.  Kini sila walo ka mga kinaiya nga makita sa usa ka tawo nga maka-Dios.  Ang angay natong pamalandongan karon kon ato bang  gipuy-an ang atong kinabuhi sa pagsunod sa kinaiyang kalibutan aron makab-ot ang kalipay o nagkinabuhi ba kita subay sa mga gitudlo ni Jesus.  Kon imong gipuy-an ang mga pagtulun-an ni Jesus, nan paglipay ug pagmaya kay dako ang ganti nga gitagana alang kanimo didto sa langit.

Ikatulong Domingo sa Kasagarang Panahon (A)

Nasubo ug nagyangungo kita nga sulod sa dugayng panahon nahimutang kita sa kangitngit isip usa ka nasud ug usa ka katawhan. Ang corruption maoy mikuyanap sa bisan unsang suok ug natad sa gamay tang nasud, sa sulod ug sa gawas sa gobyerno. Apan ang katawhan nga nagpuyo sa kangitngit nakakita'g dakong kahayag! Dili na kita magtago sa kangitngit. Padan-agon nato ang maong kahayag karon ug sa tanang panahon. Sundon ta si Jesus sa iyang pagdapit kanato ug ipaambit ang iyang kahayag ngadto sa tanan tang kaisuonan.

Piyesta sa Pagbunyag sa Ginoo (A)

Sa pagsugod ni Jesus sa iyang misyon gipaila siya mao ang pinalanggang Anak sa Amahan. Sa pagbunyag nato bisan dili takus gihatagan kita sa maong dignidad sa pagka-anak sa Dios. Sa dihang gibubo-an kita sa tubig sa ngalan sa Santisima Trinidad, iya kitang giangkon nga iyang kaugalingon. Siya na mao ang atong tag-iya. Sa pagbunyag nato nahimo na kitang mga bag-ong binuhat diha ni Cristo. Kinig maong kamatuoran mao gayud unta ang maggiya ug magtimon sa tanan natong mga buhat. Ang bunyag usa ka dakong gasa ug bahandi nga angay natong ampingan uban sa dakong kalipay ug dungog diha sa atong pag-inambitay niining bag-ong kinabuhi diha ni Cristo uban sa atong isigkatawo.

Ika-upat nga Dominggo sa Adbiyento (A)

Ang pag-ila kon kinsa ang tinuod nga amahan sa usa ka tawo mahimo pinaagi sa pagsusi sa DNA. Apan kaniadto, ilabina sa Hudiyo nga kultura ang ginikinahanglan lamang mao ang pag-angkon sa amahan ug ang paghatag sa ngalan sa iyang anak. Human niini ilhon na sa katilingban nga siya mao ang legal nga amahan. Apan lisod kini nga buhaton alang kang Jose, nga pamanhonon ni Maria, sa dihang nasayran niya nga nagsabak si Maria ug dili siya mao ang amahan sa bata. Tungod kay usa ka matarong nga tawo si Jose, dili niya gusto nga pakaulawan si Maria, mao nga naglaraw siya sa pagpakigbulag sa hilom. Apan ang maong laraw nausab gumikan sa kabubut-on sa Dios nga gipadayag ngadto kang Jose pinaagi sa damgo. Dinhi atong makita ang pagkamasinugtanon ni Jose sa kabubut-on sa Dios. Ato usab nga mapangutana ang atong kaugalingon kon sa paghimo nato og mga desisyon ato bang gipaminaw ang kabubut-on sa Dios. O kaha atong gitaptapan ang kabubut-on sa Dios aron matuman ang atong gusto.

Tungod sa pag-uyon ni Jose sa kabubut-on sa Dios siya nahimong legal nga Amahan ni Jesus ug sa mga mata sa mga tawo siya gayud ang tinuod nga amahan ni Jesus. Nan, si Jesus nailhan usab nga kaliwat ni David. Ug natuman ang panagna sa mga propeta nga ang Mesiyas magagikan sa kaliwat ni David.

May pipila ka mga batan-on nga akong nahimamat nga namalandong niining bahina sa ebanghelyo. Usa kanila miingon nga mas maayo pa si Jesus kay gi-ila nga tinuod nga anak ni Jose. Sa kasinatian niining maong batan-on wala niya matagamtam ang recognition gikan sa iyang mga ginikanan kay gibilin lamang siya sa iyang mga auntie. Apan bisan pa niini nag-ingon siya nga gusto gihapon niyang ikahimamat ang iyang mga ginikanan aron iyang ikapadayag ang iyang paghigugma ngadto kanila. Daghan usab sa atong kabataan karon ang kulang sa pagtagad gikan sa ilang amahan ug inahan. Bisan pa og gihatagan sa tanang panginahanglan ang mga anak, nangandoy pa gihapon sila nga kahatagan sa panahon ug presensiya sa mga ginikanan aron ilang ika-estorya ug kapakitaan sa pagmahal.

Sa atong pag-andam sa atong pagsaulog sa pasko sa pagkatawo sa atong Ginoo atong gihandom ang iyang pagsulod diha sa kasaysayan sa tawo, diha sa usa ka pamilya diin adunay amahan ug inahan. Busa, angay lamang usab nga atong saulogon sa Pasko kauban sa atong pamilya. Kon moingon kitag give love on Christmas day ang ato gyud untang sakop sa pamilya ang unahon nato sa paghatag sa maong gugma.

Solemnidad ni Cristo nga Hari

Kinsa kaha nato dinhi ang nakakita na og hari. Wa gyud tingali kay niining panahona wala na may gingharian dinhi sa ato. Apan ang pulong nga hari masabtan lang gihapon nato. Nahibalo kita nga dunay mga tawo karon nga sama sa mga hari kaniadto nagmando ug nagdumala og pundok sa katawhan ug dunay gahom sa pagkontrolar. Unsa man kining gitawag og gahom o sa pinulongang english power. Matod pa sa Merriam-Webster Dictionary, “power is the ability to act or produce an effect.” Sa Encarta Dictionary, "power is the capacity to do something." Kining maong kapasidad mahimong gamiton sa nagkalainlaing aspeto. Sa physical nga bahin, ang gahom makahimo og physical nga mga epekto, sama pananglit sa pag-alsa sa bug-at nga butang, pagbalhin sa mga butang, ug uban pa. Dinhi gigamit ang pwersa o kusog aron mopalihok sa usa ka butang. Apan dili lang sa physical nga bahin magamit ang maong katakos. Ang kapasidad sa pagbuhat mahitabo usab diha sa usa ka nasod sa pagmugna og mga balaod alang sa kahapsay sa mga lumulupyo (gitawag kini og legislative power) o pagpatuman sa mga balaod nga gimugna (nga gitawag og executive power). Kining atong gihisgotan mao ang political power. Susama niini ang katakos sa pagpatuman sa hustisya diha sa korte (nga gitawag og judicial power). Ang kapasidad sa pagpatigayon sa salapi ug sa capital maoy gitawag og financial power. Ang abilidad sa pag-usab sa katilingban gitawag og social power. Ug ang kapasidad sa pagpakigubat ug paggamit og hinagiban maoy gitawag og military power.

Kining tanang atong nahisgotan nga matang sa gahom mogamit gyud og pwersa aron sa pagpugong o pagpugos nga dili mag-agad sa unsay gusto sa laing tawo. Sukwahi niining maong matang sa gahom (nga coercive) mao ang gahom sa paghatag sa katawhan og kagawasan. Pwede kining tawgong psychological, spiritual o moral nga gahom. Pananglitan ang moral nga gahom sa maayong panig-ingnan. Ang paghimo og maayong buhat dunay gahom sa pagdani sa mga tawo nga mosunod sa maayong panig-ingnan. Apan kini wala maggamit sa kusog aron pagpamugos kondili nagdapit o nagdani sa tawo aron pagsunod sa maayong panig-ingnan. Kini magahatag sa kagawasan sa katawhan. Ang moral power igo lamang sa pagdani ug dili gayud magpugos.

Ang atong ebanghelyo karon naghulagway ni Jesus nga gilansang sa krus, himatyon sama og usa ka kriminal. Ug kining paghulagway nagpa-ila sa iyang pagkahari. Sa unsang paagi? Sa ato nang nahisgotan, ang hari aduna gayuy gahom. Unsang matanga sa gahom kini? Dili kini physical nga gahom kay hapit man gani dili siya makalihok nga nagbitay sa krus. Dili usab kini political power ka ang iyang gingharian wala man niining kalibutana. Dili kini military power kay mipili man siya nga mo-surrender ngadto iyang mga kaaway. Sa ato pa, wala siyay gahom, wala siya mogamit og pwersa o kusog aron ipamugos ang iyang kaugalingon. Ang anaa kaniya mao ang gahom sa gugma. Wala siya mogamit og kusog aron ipamugos niya nga mobalos ang mga tawo sa iyang gugma. Niining higayona nga si Jesus giisa diha sa krus, nakadani siya sa kasingkasing sa usa ka kriminal nga didto sa iyang tupad. Siya usab nagdani kanato pinaagi sa iyang gugma. Isip mga disipulo ni Jesus kita gidapit nga mosunod sa iyang pamaagi. Ang kagubot ug ang paggamit sa kusog dili pwede nga himoon natong hinagiban aron madala ang kalibutan ngadto sa Dios. Ang gugma lamang maoy makahimo niini. Amor omnia vincit. Love conquers all. Ang gugma nga dili maki-kaugalingon, ug andam sa pag-ula hangtod sa katapusang tulo sa dugo tungod ug alang sa iyang gihigugma. Ang gugma nga dili mangulipon kondili mohatag og kagawasan.

Katekesis ug ang Pagdasig ug Pagpanalipod sa Kaminyuon

Ang pamilya nagsukad diha sa kaminyuon. Ang kaminyuon, nga gikulit sa Dios Amahan sa pagmugna sa tawo, maoy usa ka permanente ug exclusibo nga panaghiusa sa usa ka lalaki ug usa ka babaye, gitumong ngadto sa kaayohan sa magtiayon ug ngadto sa pagpanganak ug pag-edukar sa mga anak. Usa kini ka dakong kamatuoran. Usa ka matahom nga kamatuoran ug kabahin sa Maayong Balita sa makaluwas nga gugma ni Jesus.

Ang kamatuoran sa pamilya, nga nagsukad diha sa kaminyuon isip panaghiusa sa usa ka lalaki ug usa ka babaye, usa kamatuoran nga makab-ot sa tawhanong pangrason. Atong makita kining kamatuoran diha sa gipadayag sa atong lawas ug sa kinaiyahan sa tawo, nga gimugna isip lalaki ug babaye. Ang kasaysayan ug ang mga katilingban nagsaksi niining dili mapulihan nga papel sa kaminyuon ug sa pamilya isip importante nga yunit sa bisan unsang katilingban ug isip usa ka tulunghaan sa paghigugma ug panaghiusa. Ang siyensiya, kon kini gihimo alang sa kamatuoran, nagsaksi sa katahom sa kaminyuon ug sa gugma sa magtiayon ug pamilya, lakip na ang ka-importante sa gugma sa usa ka amahan ug usa ka inahan.

Isip mga Katoliko, nahibalo kita nga ang kamatuoran sa kaminyuon ug sa pamilya gihayagan sa pagtuo. Si Cristo wala lang magbayaw sa kaminyuon sa duha ka binunyagan ngadto sa pagka-sakramento, kondili giablihan usab niya ang atong mga kasingkasing aron pagdawat ug pagsaksi sa Maayong Balita ug sa plano sa Amahan alang sa kaminyuon ug pamilya. “Wala ba kamo makabasa nga gikan sa sinugdan ang Magbubuhat ‘naghimo kanila nga lalaki ug babaye’ ug miingon, ‘Tungod niini ang lalaki mobiya sa iyang amahan ug inahan ug motipon sa iyang asawa, ug ang duha mahimong usa na lamang ka lawas’?” (Mateo 19:4-5).

Daghan ug konektado ang mga hagit sa kaminyuon ug sa pamilya karon. Dili lamang nga ang pipila ka tawo dili gusto nga dunay commitment sa kaminyuon ug sa pamilya, daghan usab ang walay hustong pagsabot o wala mag-isip sa ka-importante sa kaminyuon ug sa pamilya. Nganong naingon man kini niini? Daghan ang mga rason: ang nagkadaghan nga kasinati-an sa panagbulag (ug diborsyo), ang pagdawat sa pagpuyo-puyo isip usa ka lakang o usa ka hulip sa kaminyuon, ug ang panglantaw nga ang kaminyuon usa ka pribado nga butang nga walay kalabutan ang kaayohan sa tanan ug sa katilingban. Pipila lang kini sa mga hagit nga adunay lawom nga epekto kon giunsa sa kabatan-onan paglantaw ug pagsabot sa paghigugma ug commitment.

Dunay mga young adults nga maglisod pagsabot nga ang gugma sa panagtiayon naglakip sa gasa sa kaugalingon diha sa mga panahon nga maayo ug dautan. Bisan anaa ang pangandoy alang sa commitment, ang kasakit ug kalisod nga ilang nasaksihan ug nasinati maoy nag-aghat kanila sa pagduda sa posibilidad sa malungtarong commitment sa kaminyuon. Mao nga ang pagdasig ug pagpanalipod sa kaminyuon ug sa pamilya karon maoy usa ka gimbuhaton alang sa tanan.

Ang catechesis sa pag-promote ug pagpanalipod sa kaminyuon mao ang labing gikinahanglan ug usa ka dakong responsibilidad. Sa samang higayon, atong isipon nga ang maong catechesis usa ka dakong kalipay, kay mao kini ang dakong pag-uyon sa katahom ug kamatuoran sa kaminyuon ug sa pamilya lakip na ang dignidad sa tanang mga tawo.

Kaminyuon: Usa ka Kamatauoran nga atong Nadawat

Ang talagsaong kinaiyahan sa kaminyuon isip panaghiusa sa usa ka lalaki ug usa ka babaye maoy usa ka gidawat nga kamatuoran. Dili kini hinimo-himo nga pagtulon-an. Dili usab kini kinaraan, o walay labot sa atong pagkatawo. Ang kaminyuon diha nang daan sa wala pa ang politika ug bisan gani sa wala pa ang relihiyon, nadawat kini gikan sa mga kamot mismo sa atong Magbubuhat. Si Pope Benedict XVI nagsulat: “Ang kamatuoran, ug ang gugma nga gipadayag niini, dili mahimong atong mugnaon, ato lamang kining madawat isip usa ka gasa” (Caritas in Veritate, 52). Atong pamalandongan ang pipila sa mga dili mausab nga kamatuoran sa kaminyuon nga kinahanglang mahibaloan sa atong catechesis karon.

Ang Dios maoy nagmugna sa kaminyuon. Ang Ikaduhang Consilyo Vaticano nagsulat, “The intimate partnership of life and love which constitutes the married state has been established by the creator and endowed by him with its own proper laws. . . . God himself is the author of marriage” (Gaudium et Spes, 48). Ang kaminyuon gimugna sa samang higayon, ug sa samang gininhawa, sa pagmugna sa lalaki ug sa babaye (tan-awa ang Mateo 19:4-6; Genesis 2:23-24). Magkuyog gayud ang kaminyuon ug ang tawhanong kinabuhi. Ang kaminyuon usa ka kamatuoran nga gisukaran sa kahulugan sa tawhanong kinabuhi ug nagkahulugan kini nga paga-ilhong sagrado. Usa kini ka kamatuoran nga anaa sa kinaiyahan sa tawo, lalaki ug babaye, nga naglangkob sa tibuok nga tawo, lawas ug kalag.

Marriage is a two-in-one-flesh communion of persons. Sexual difference and the complementarity between man and woman are intrinsic to marriage. Ang nakapahimong talagsaon sa kaminyuon mao ang pagkatinuod nga nagsukad diha sa lawasnong paghiusa nga nahimong posible pinaagi sa sexual nga pagka-managparis sa lalaki ug babaye—kini maoy nakahimong posible sa duha ka binuhat nga mahimong usa ka lawas.” Ang kinaiyahan sa kaminyuon mao ang permanente ug exclusibo nga paghiusa sa usa ka lalaki ug usa ka babaye. Dili sama sa bisan unsang relasyon, ang kaminyuon sa lalaki ug babaye gitumong alang sa kaayohan sa duha ka tawo nga nahimong usa. Walay laing relasyon nga sama niini. Ang catechesis makatabang sa pagtudlo niining dakong kamatuoran. Ang pagkamanaglahi ug pagkaparis sa lalaki ug babaye maoy gikinahanglan sa gugma sa managtiayon (conjugal love), nga nagkinahanglan usab sa pagka-maunongon, pagka-dili mabadbad, ug pagka-abli ngadto sa kinabuhi (nga mao ang pagkamabungahon, nga tipik ug kabahin sa conjugal love bisan alang sa mga dili makaanak). Kon wala ang lalaki ug babaye, dili kita makasugod og hisgot sa kaminyuon.

Ang kaminyuon abli alang sa anak. Ang tinuod nga kinaiyahan sa kaminyuon manalipod sa kaayohan sa kabataan ug sa importansya sa mga inahan ug mga amahan. Ang conjugal love sa bana ug sa asawa kanunayng nagkahulugan sa pagkamabungahon. Bisan pa kon ang gasa sa pagbaton og anak wala moabot, ang pagkamabungahon anaa gihapon ug mamahimong makab-ot pinaagi sa pagsagop o ang pag-atiman, ug ang paghimo og espesyal nga serbisyo ngadto sa mga pamilya, sa Simbahan, ug sa katilingban, lakip na ang pagpakitag kahiusahan ngadto sa kabus, sa nagninahanglan, sa huyang, ug sa hinikalimtan. Kining maong kamatuoran kanunay nga dili hisabtan, mao nga gikinahanglan ang catechesis. Kinahanglang atong diskubrehon pagbalik ang dakong gasa sa kaminyuon nga mao ang pagkaabli alang bata ug sa tanan nga naglangkob niini. Ang pagdawat sa usa ka bata mao ang pagdawat sa paglaum. Ang tinuod nga conjugal love kanunayng abli sa kinabuhi (bisan sa mga dili makaanak, infertile or unintentionally sterile); dili kini magpugong sa pagkamabungahon. Ug diha lamang sa kaminyuon sa usa ka lalaki ug usa ka babaye nga ang pagkaabli sa kinabuhi nalambigit sa maong relasyon. Ang kaminyuon dili lamang alang sa duha ka hamtong nga nagkasabot, apan aduna kini estruktura alang sa gugma nga maghatag og kinabuhi, nga posible lamang diha sa panagtiayon sa gugma sa lalaki ngadto sa babaye ug sa babaye ngadto sa lalaki. Ang kaminyuon nanalipod sa kamatuoran nga ang anak usa ka dakong gasa, nagkahulugan og usa ka bunga sa mahigugmaong panaghiusa sa bana ug sa asawa. Ang anak nagpasabot nga adunay usa ka inahan ug usa ka amahan. Bisan kinahanglang atong ipadayon ang pagsuporta sa mga single parents nga tumang nagsakripisyo alang sa ilang mga anak, dili gihapon mawala ang mga katungod sa bata ug ang talagsaong papel sa usa ka inahan ug usa ka amahan. Ang lalaki lamang maoy mahimong amahan; ang babaye lamang maoy mahimong inahan. Ang mga anak nagasalig diha sa kaminyuon.

Ang kaminyuon mao ang patukuranan sa katilingban. Ang pagdasig ug pagpanalipod sa kaminyuon usa ka pagpatigbabaw sa hustisya, maoy gikinahanglan alang sa tawhanong dignidad ug alang sa kaayohan sa tanan. Ang kaminyuon, ug ang pamilya nga natukod niini, mao ang primerong porma sa katilingban. Ang pamilya mao ang “first and vital cell of society” (Familiaris Consortio, 42). Sa pagkatinuod, mao kini ang kamatuoran nga kinahanglang ipadayag karong panahona. Ang kaminyuon sa usa ka lalaki ug usa ka babaye adunay publikong kinaiya nga inubanan og responsibilidad. Ang katilingban nagasalig diha sa kaminyuon alang sa procreation, pormasyon, ug edukasyon sa kabataan diha sa gugma, ug alang sa paghatag og modelo ug pagtukod og usa ka sibilisasyon sa gugma nga nasentro diha sa talagsaong gugma sa magtiayon ug paginambitay sa kinabuhi. Ang pamilya mao ang batakang konteksto diin kitang mga tawo nakadawat sa kinaiya ug kultura isip gasa nga gisalig sa atong pagka-piniyalan. Ang panaghiusa diha sa kaminyuon maghatag og kaayohan sa tanang tawo. Gikinahanglan alang kaayohan sa tanan (common good), ang tanang kahigayonan nga maghimo sa katilingban nga molambo samtang gitahod ang dignidad sa tawo. Ang nasud gitawag nga motabang o moalagad sa kaminyuon ug sa pamilya, ug siya dunay responsibilidad sa pagtahod sa kaminyuon ug sa iyang talagsaong responsibilidad alang sa kinabuhi ug kaayohan sa katilingban.

Pagdasig ug Papanalipod sa Kaminyuon Karon

Ang mga kamatuoran nga atong nahisgutan nagpakita nga ang pagdasig ug pagpanalipod sa kaminyuon dili lamang alang sa pipila ka tawo. Ang kaminyuon nalambigit uban sa kahulogan sa persona sa tawo, sa pamilya, ug sa katilingban. Ang pagsaksi sa kamatuoran, kamaayo, ug katahom sa kaminyuon maoy usa ka gimbuhaton alang sa tanan, minyo, inordinahan, consecrated, o single.

Ang mga minyo makahimo sa tinuoray nga pagsaksi pinaagi sa pagpuyo sa plano sa Dios alang kaminyuon, ang pag-uyon sa kapikas diha sa kagawasan, ug pagpuyo sa gugma nga tibuok, maunongon, ug mabungahon. Dinhi makatabang ang pag-ampo ug makanunayong pagdawat sa mga sakramento, labi na ang Eyukaristiya ug Pakighiuli. Alang sa mga Kristiyanos, ang hiniusang pag-ampo uban sa Balaang Kasulatan makahatag og tinubdan sa kusog. Alang niadtong nagpuyo sa nabungkag nga kaminyuon o pamilya o single-parent, ang grasya sa Ginoo ug ang suporta sa Simbahan ug sa uban makatabang kanila diha sa pagsaksi ug pagpanalipod sa koneksyon sa kaminyuon ug pamilya.

Ang tanang tawo makasuporta sa kaminyuon sa nagkalainlaing paagi. Ang pagsaksi sa birhen ug celebado sa gugma ni Cristo motugbang ug magdasig sa maunungon ug matinud-anong gugma sa managtiayon. Sa pagkatinuod, ang pagsaksi sa kaputli diha sa tanang porma niini, bisan unsa ang estado sa kinabuhi, nagtahud ug nag-ila sa kaminyuon nga sagrado. Dugang pa, ang tanan makahimo ug kinahanglan mag-ampo alang sa mga nagplanong magminyo; alang sa mga nangandam sa kaminyuon; alang sa mga minyo, labi na kadtong anaa sa gubot o nabungkag nga kaminyuon; alang sa mga balo; ug alang sa anaa sa posisyon sa otoridad kinsa kinahanglang manalipod sa kaminyuon ug kadtong dunay kasaypanan sa tinguha sa pagbanlas sa kamatuoran sa kaminyuon.

Sa katapusan, mahinungdanon kaayo ang pagsangyaw ug pagtudlo sa kaminyuon. Gitawag kita sa makusganong pagsangyaw sa tibuok nga kamatuoran sa atong pagtuo sa kaminyuon ug pamilya. Kini naglakip sa mga obispo, mga pari, mga diyakono, mga katekista, mga magtutudlo, ug tanang mga magtutuo. Dawaton nato kining maong responsibilidad ug kalipay sa pagpaambit sa kamatuoran mahitungod sa kaminyuon ug sa pamilya. Bisan kon kini malisod, makakaplag unta kitag tinubdan sa kusog ug kalipay diha ni Cristo, nga mao ang atong paglaum.

Ika-napulo'g Tulo nga Domingo sa Kasagaran nga Panahon (C)

May usa ka asno nga nahulog sa lawom nga atabay nga wala nay tubig. Dili gyud makuha ang asno, mao nga ang tag-iya nakahukom nga ilubong na lang kini didto, ug gisugdan dayon sa tag-iya pagtabon og yuta ang atabay. Samtang ang yuta mangahulog ngadto sa asno mokisikisi dayon kini ug mataktak ra ang yuta sa iyang bukobuko mao nga dili gyud siya matabonan. Ug sa kadugayan nag-anam kapuno sa yuta ang atabay apan wala gyud mataboni ang asno mao nga nakagawas ra gyud ang asno sa atabay.

Kita kinahanglan usab nga makakat-on sa pagtaktak sa mga butang nga makalubong kanato. Kanunay kitang maghambin sa mga nangaging hitabo sa atong kinabuhi: mga kapakyasan, kasakit, kahiubos, pagmahay, kasilag, pagdumot, kauwawan, ug uban pa nga maoy hinungdan nga dili kita motulin sa atong panaw dinhi sa kalibutan. Kinahanglang makakat-on kita sa pagwakli niining mga yuta sa atong bukobuko aron dili kita matabonan ug malubong. Sa atong pagsunod ni Cristo palabyon na nato ang nangagi, puy-an ang atong karon, ug ang Ginoo na maoy bahala sa atong umaabot. Wala gyud untay bisan unsa nga makababag kon gusto kita nga mosunod ni Cristo.

Sa atong ebanghelyo karon atong nadungog kon unsa ang gipangayo ni Jesus aron kita makasunod kaniya. Ang tawo nga miingon sa Ginoo, “Mosunod ako kanimo bisan asa ka moadto.” Giprangkahan ni Jesus nga walay mapaabot nga kaharuhay diha sa pagsunod kaniya. Wala motanyag si Jesus og kasiguroan sa kinabuhi niining kalibutana. Kon mosunod kita ni Jesus, ato usab nga masunod ang iyang kinaiya nga wala mag-apas og pagkaon, bisti, ug pinuy-anan. Wala siya mangitag suhol sa iyang pag-alagad, pagpanudlo ug pagpanambal. Ang tinuod nga disipulo ni Cristo motahan sa iyang kaugalingon sa walay pagkwenta sa iyang mga kahago bisan pa sa kalisod ug pagsuway sa kinabuhi.

Ang tawo nga miingon nga maglubong una siya sa iyang amahan gitubag ni Jesus, “Pasagdi ang nga patay nga maglubong sa ilang mga minatay.” Wala kini magpasabot nga ang sumusunod ni Jesus dili na magtagad sa iyang responsibilidad sa iyang pamilya. Kining pagkasulti-a nagpasabot nga ang pagdapit ni Jesus nagkinahanglan og hinanali nga pagtubag. Ang gitawag kinahanglang dili mag-ukon-ukon sa pagtubag. Sa ato pa, ang Gingharian sa Dios maoy hatagan og mas labaw nga pagtagad ug walay si bisan kinsa o bisan unsang hitabo nga makababag sa pagtuman sa gipangayo sa Ginoo. Ang mas importante mao ang pagsangyaw sa Gingharian sa Dios ngadto sa mga buhi aron dili sila matumpawak sa espirituhanong kamatayon.

“Kinsa gani kadtong mosugod pagdaro ug unya magpunayg lingi dili angay sa Gingharian sa Dios.” Madaot gyud ang daro kon kini mabangga sa mga bato maong kanunay gyud magbantay ang naggamit niini. Mao usab ang pagkasumusunod ni Cristo, nagkinahanglan og tibuok nga pagtagad. Nagkinahanglan kini og tibuok nga paghalad sa kaugalingon aron siya andam nga moatubang sa bisan unsang hagit o kalisod nga moabot. Tininuod ug sigurado ang pagdapit ni Jesus, mao nga wala gyud untay bisan kinsa o bisan unsa nga makaangin sa pag-atras sa iyang gitawag.

Aduna ba kitay igong kaisog sa pagdawat niining maong hagit sa Ginoo kanato? Kining tawag sa pagpuyo isip sumusunod ni Cristo dili lamang alang sa mga pari ug relihiyoso kondili alang sa tanang binunyagan nga Kristiyanos. Andam ba kita nga mosakripisyo sa atong personal nga interes aron lamang sa pag-alagad sa Ginoo? Andam ba kita pagtahan sa atong kaugalingon aron barugan ang ang atong pagtuo ug puy-an ang mga mithi sa Ginghrian bisan pa sa daghang mga kalisod ug pagsuway?

Tinuod, ang pagsunod ni Cristo dili gyud sayon! Pero alang sa tinuod niyang sumusunod, si Jesus matinud-anon ug maunongon nga kauban, ug mag-uban siya kanato sa tanan natong paningkamot. Iyang giklaro nganhi kanato kon unsa ang atong matagboan sa atong pagpadayon sa panaw uban kaniya. Siya maoy magtudlo kanato unsaon paghigugma ug pag-alagad. Ug atong makaplagan ang kinabuhing dayon sa Gingharian nga atong gipadulngan.

Ika-napulo'g Duha nga Domingo sa Kasagarang Panahon (C)

Sa usa ka pre-departure area sa usa ka airport may usa ka bata nga nagkapuliki og pahiuli sa iyang dulaan nga nabungkag. Unya dihay usa ka negosyante nga miagi ug naluoy sa maong bata, busa iya kining gitabangan. Ug nadugay-dugay gyud siya sa iyang gibuhat. Unya may miabot nga laing tawo ug miingon ngadto sa mitabang sa bata, “Ginoo ko, nia ra man diay ka dinhi, pagdali diha kay ma-late na ta sa atong flight.” Ug sa kalit misanag ang panagway sa bata nga nagtan-aw sa mitabang kaniya. Misantop sa huna-huna sa maong bata nga nakita ug nailhan na niya ang Ginoo. Ug Siya andam nga motabang sa iyang kalisod.

Kamo, nailhan na ba ninyo ang Ginoo? Sa mga bata pa kita, ang atong mga ginikanan, mga katekista, ug mga magtutudlo mipaila-ila na kanato sa Ginoo. Ug kita nakaangkon og kahibalo bahin sa iyang ngalan, unsa ang iyang nabuhat, unsa ang iyang kinaiya, ug uban pa. Apan ang mga apostoles nga gipangutana sa Ginoo kun kinsa siya dili sama sa atong kahimtang pagkakaron.

“Ug kamo, unsa may inyong ikasulti? Kinsa man ako?” Ug si Pedro mitubag, “Ikaw mao ang Mesiyas nga pinadala sa Dios!” Nganong kini man maoy gitubag ni Pedro? Tungod ba kay naminaw siya sa ilang leksiyon sa religion, o naka-eskwela siya sa seminario? Sigurado gayud nga dili, ug dili pud tungod kay aduna siya’y lawom nga pagsabot sa doktrina sa persona ni Jesus. Usa ka posibleng hinungdan sa tubag ni Pedro mao ang iyang kasinatian sa pagpakig-uban ni Jesus. Si Pedro ug ang mga apostoles nakasaksi sa mga gibuhat ug gipanulti ni Jesus. Sa ato pa, ang basihanan diay sa nahimong tubag ni Pedro sa pangutana ni Jesus mao ang personal nga pagpakigrelasyon sa Ginoo.

Tinuod, husto ang tubag ni Pedro, apan husto ba kaha usab ang iyang pagsabut sa iyang tubag? Dili ba kaha ang naa sa huna-huna ni Pedro mao ang Mesiyas nga dugay na nga gipaabot nga maghari sa Israel ug nga maoy magpalingkawas kanila gikan sa politikanhong pagkaulipon? Apan dili ingon niining matanga ang pagka-Mesiyas nga gipasabut sa Ginoo kondili usa ka Mesiyas nga mag-antus pag-ayo. Isalikway siya sa mga lider sa katawhan, patyon ug mabanhaw.

Aron mas mailhan pag-ayo si Jesus sa iyang mga tinun-an kinahanglan mahimo silang mas suod niya nga sumusunod. Ug si Jesus mipadayag kanila sa gikinahanglan aron kini mahitabo. Ang buot mosunod sa Ginoo kinahanglang magdumili sa iyang kaugalingon, magpas-an sa iyang krus, ug magsunod kaniya. Dili ba ang pagka-kristiyano mao man ang pagka-sumusunod ni Cristo? Nan, kita karon ingon ba niini ang atong pagka-kristiyano? Dili ba kaha gusto lamang natong hangpon ang Ginoo sa atong kinabuhi unya isalikway nato ang krus? Gusto lamang kitang magpuyo sa haruhay ug hamugaway nga kinabuhi bisan pa’g sa luyo niini mao ang pagyatak sa katungod ug pagdaug-daog sa isigkatawo. Usahay dili nato sundon ang kabubut-on sa Dios tungod kay dili kita gustong mag-antus ug magpas-an sa atong krus.

Unsa kalawom ang atong pagkaila ni Cristo? Kutob ra ba diha sa hunahuna ang atong kahibalo kon kinsa siya? Magpabiling ingon ra gyud niini ang mahitabo kun dili nato tugotan nga malambigit ang Ginoo diha sa atong inadlaw-adlawng kasinatian sa kinabuhi. Kun atong puy-an ang atong pagka-kristiyano o atong papuy-on si Cristo sa atong kinabuhi, makaingon kita nga atong nailhan ang Ginoo diha sa atong kasingkasing. Mao nga makapangutana kita kon unsa kaha nga Cristo ang nailhan sa usa kristiyano nga magpahuwam sa iyang kwarta unya magkalisod-lisod na hinuon ang nakahuwam sa pagbayad sa tubo o tanto. Ang bana o asawa nga nakaila ni Cristo magpabilin nga maunongon sa iyang saad sa kaminyo-on ug dili gyud mahitabo nga aduna siyay iring-iringon. Ang ginikanan nga nakaila ni Cristo maningkamot gyud sa paghatag og kaayohan sa iyang pamilya ug mga anak, dili gyud niya mantinilan lang og buwad ang ipasud-an nila kay mangiyawat siya kwarta nga ikataya pa og swertres.

Sa atong pagkahiusa kang Cristo nga nadawat nato sa atong bunyag diin nahimo kitang mga anak sa Dios, hina-ot unta nga ang Espiritu Santo magtabang kanato aron mohamtong kita sa atong pagka-suod nga sumusunod ug higala Cristo, ug molawom ang atong kahibalo sa Ginoo dili lamang kutob sa atong salabutan kondili hangtod diha sa kinahiladmang suok sa atong kasingkasing.

Ika-napulo'g Usa nga Domingo sa Kasagarang Panahon (C)

Kasagaran sa tawo nga dunay dautan nga kagahapon dili usahay makalantaw sa unahan latas nianang mangiob nga kinabuhi. Ang katilingban kanunay nagbutang og ali ug naglain kanila gikan sa mga tawo nga giila nga “matarong.” Ambot nganong dili man mapapas diha sa pangisip sa katawhan ang ilang dautang buhat kaniadto?
Apan kining mga tawhana nga gidumili-an sa katilingban dunay higayon nga makakaplag og kadasig kon atong sulayan paglili ang ebanghelyo sumala ni San Lucas. Ug atong pamalandongan ang gisaysay mahitungod sa usa ka babaye nga dautag kinabuhi nga midihog sa mga tiil ni Jesus.
Kining estoryaha nahitabo sa dihang gidapit si Jesus sa pakigsalo pagpangaon didto sa balay ni Simon nga Pariseo (Lucas 7:36-50). Samtang didto si Jesus sa maong balay, usa ka makasasala nga babaye nakadungog nga nagkaon si Jesus didto. Busa, misulod siya didtong lugara ug miduol sa tiilan ni Jesus. Nahumod sa iyang mga luha ang mga tiil ni Jesus, iya kining gitrapohan sa iyang buhok, gihagkan ug gibuboan og pahumot.
Kadaghan na kita makadungog niining maong estorya, pero tingali wala nato mahatagi’g pagtagad ang kaisog niadtong babayehana nga misulod niadtong dapita. Wala isugilon ni San Lucas kon unsa siyang klaseha sa pagkababaye. Ang mabasa lamang nato mao nga dautan ang iyang kinabuhi. Sa ato pa, ang pagtan-aw sa katilingban kaniya niadtong panahona nahisama sa mga prostitute nga sa makadaghang higayon gilimbongan ug giilad sa mini nga gugma.
Ang Pariseo mi-kwistyon dayon kang Jesus sa unsa nga katarongan nga makighinabi siya sa makasasala kon usa pa siya ka tinuod nga propeta. Nganong itahan man ni Jesus ang iyang reputasyon sa natad sa katilingban diha sa iyang pagpakigsandurot niining makasasala?
Isip tubag, misugilon si Jesus og usa ka sambingay sa duha ka tawo nga nakautang. Ang usa nakautang og dako samtang ang laing usa gamayng kantidad. Sa dihang gipapas ang ilang mga utang, kinsay labaw nga nahigugma sa nagpahulam nila? Ang tubag ni Simon, “mao kadtong dakog utang.”
Sa panan-aw ni Jesus, si Simon ug ang babaye pulos makasasala. Apan sama sa sambingay managlahi sila og gidak-on sa paghigugma: ang babaye dakog paghigugma kay gipasaylo ang daghan niyang mga sala.
Sa ato pa diay atong masabot nga ang importante alang sa Ginoo dili kon kinsa ug unsa kita kaniadto kondili kinsa ug unsa kita karon. Si Jesus mipasalig sa maong babaye. “Gipasaylo na ang imong mga sala... pauli nga malinawon.” Ang dautan nga kagahapon sa maong babaye dili angayng maghatag kaniya’g kabug-at. Gihatagan siya sa Ginoo og kalinaw (shalom). Ang kalinaw nga iyang gihatag nagpasabot og katibuok sa kinabuhi, usa ka kasinatian sa kaayohan nga nagagikan lamang sa Ginoo. Kining kalinawa dili mabawi gikan sa maong babaye, bisan pa sa mga pangulo sa relihiyon sa ilang nasud sa maong panahon.
Usahay mahadlok kita sa pagdawat sa mga tawo nga nakalapas sa atong giisip nga moralidad tungod sa kahadlok nga madaot ang atong kadungganan isip individual o institution. Nganong magpanagana man kita sa pagpaapil kanila sa atong pundok inubanan sa kamaloloy-on ug paghigugma nga gitudlo ni Jesus? Isip katawhan sa Dios nga giubanan sa presensiya ni Cristo, mamahimo unta kitang modelo nga magpadayag sa mapasayloong gugma sa Dios sa atong panahon karon. Si Jesus nga nakig-uban sa mga makasasala ug mga sinalikway sa katilingban kaniadto buhi karon ug nag-aghat kanato sa pagsunod sa iyang mga lakang.

Paghigugma diha sa Kamatuoran

1. Unsa ang "Papal Encyclical"?

Kini usa ka sulat gikan sa Santo Papa. Ang tumong sa mga encyclical mao ang pagdugang sa atong kahibalo sa pagtuo ug pagpalawom sa atong espirituhanong kinabuhi.

2. Unsay nakalahi sa Caritas in Veritate (CV) sa uban pa nga mga encyclical ni Papa Benedicto XVI?

Ang nag-unang duha ka sulat sa Santo Papa naghisgot sa Katolikong pagsabut sa gugma ug paglaum sa pamaagi nga ang matag Kristiyano makapuyo niini ngadto sa iyang kaugalingong espirituhanong kalambuan. Samtang ang CV naghatag og mas lapad nga pagsabot sa kinaiya sa linangkob nga kalambuan sa katilingban, ilabina diha nagsaka nga globalisasyon. Ang CV maoy usa ka social encyclical.

3. Unsa ang social encyclical?

Ang social encyclical maoy usa ka sulat sa Santo Papa nga naghisgot mahitungod sa Social Teachings of the Church (Katilingbanong mga Pagtulun-an sa Simbahan)

4. Unsa ang Social Teachings of the Church?

Kini mao ang tubag sa Simbahan ngadto sa mga suliran ug mga isyu, mga hagit ug mga kalibug nga atong matagbuan diha politikanhon, kulturanhon, katilingbanon ug ekolohikanhong bahin sa atong tawhanong komunidad ug sosyidad.

5. Giunsa pagpresentar ang Caritas in Veritate?

Kining maong sulat adunay dul-an sa 30,000 ka mga pulong. Kini adunay introduction, unom (6) ka mga uluhan (chapters), ug conclusion.

6. Unsay gihisgutan sa introduction?

Ang katuyuan niini mao ang pagpahinumdom nga ang paghigugma maoy anaa sa kasingkasing sa social doctrine sa Simbahan ug ang paghigugma dili mahimong ibulag sa kamatuoran.

Charity in truth, to which Jesus Christ bore witness by his earthly life and especially by his death and resurrection, is the principal driving force behind the authentic development of every person and of all humanity. (CV, 1)

Ang paghigugma diha sa kamatuoran, nga gisaksihan ni JesuCristo diha sa iyang kalibutanong kinabuhi ug ilabina sa iyang kamatayon ug pagkabanhaw, maoy nag-unang kusog nga nagpaluyo sa matuod nga kalambuan sa matag tawo ug sa tanang katawhan.

Gipasabut sa Santo Papa nga kun walay kamatuoran, ang paghigugma mahimo lamang usa ka sentimental nga buhat ug ang gugma mamahimong sama sa usa ka bakante nga kabhang nga kasudlan sumala sa unsay gusto. Mao kini ang grabe nga peligro nga giatubang sa gugma karong panahona, nga tungod niini gilubag ang kahulugan sa gugma pinaagi sa emosyon ug opinyon lamang. Sukwahi niining maong panghunahuna, pinaagi lamang sa kamatuoran nga mabuntog nato ang mga opinyon, impresyon ug kakulian sa kultura ug magkahiusa kita sa pagtimbangtimbang sa bili (value) ug kinaiya (substance) sa mga butang. Mao nga ang tinuod nga social doctrine sa Simbahan nagakaw-it gayod diha sa prinsipyo sa "paghigugma diha sa kamatuoran".

Ang Santo Papa mihisgut sa duha ka mga katilingbanong consepto nga nagatimon sa pangkatilingbanong pagtulun-an sa Simbahan nga mao: ang kaangayan (justice) ug ang kaayohan alang sa tanan (common good). Siya nagpahinumdom nga ang hustisya dili gyud ikabulag sa paghigugma tungod kay dili kita makahimo og buhat sa kalooy o paghigugma alang sa usa ka tawo kun sa samang higayon maghatag kaniya og inhustisya. Mao usab diha pagkahimutang sa katilingban: dugang sa paghigugma ug pagtinguha sa kaayohan sa uban, kinahanglang ato usab nga tinguhaon ang kaayohan sa tanan (nga gilangkuban sa matag tawo, mga pamilya, ug nakalainlaing pundok nga nagahugpong sa usa ka katilingban). Sa laing pagkasulti, ang pangandoy alang sa kaayohan sa tanan ug ang pagpaningkamot alang niini maoy gikinahanglan sa hustisya ug paghigugma.

Diha sa nagpadayon nga paglambigit sa nagkalainlaing mga nasud ug naga-uswag nga globalization, ang kaayohan sa tanan (common good) naglakip sa tibuok tawhanong pamilya, katilingban sa katawhan ug mga nasud, sa ingon nga paagi nga giumol ang kalibutanong siyudad diha sa kahiusahan ug kalinaw, may pagkahisama kini sa usa ka pagpaabot ug pagsugod sa dili mabahinbahin nga siyudad sa Dios. Niining maong paningkamot, ang Simbahan wala magtanyag og mga kasulbarang teknikal, kondili usa ka pagsaksi sa kamatuoran mahitungod sa tawo.

Open to the truth, from whichever branch of knowledge it comes, the Church’s social doctrine receives it, assembles into a unity the fragments in which it is often found, and mediates it within the constantly changing life-patterns of the society of peoples and nations. (CV, 9)
Abli ngadto sa kamatuoran, gikan sa bisan unsang sanga sa kahibalo, ang pangkatilingbanong doktrina sa Simbahan midawat niini, nagpanday niini ngadto sa hiniusang hugpong sa mga tipaka diin kini kasagarang hikaplagan, ug nagpahiluna niini dinha sa kanunayng nagkausab nga matang sa kinabuhi sa katilingban sa mga katawhan ug mga nasud.

7. Unsay gihisgutan sa matag ulohan?

Chapter One: The Message of Populorum Progressio (Ang mensahe sa Populorum Progressio)
Ang Populorum Progressio (Kauswagan sa Katawhan) mao ang social encyclical ni Papa Paulo VI niadtong tuig 1967. Si Papa Benedicto XVI mihisgot sa pipila ka mga prinsipyo nga makaplagan sa maong encyclical:

* Ang tibuok Simbahan, sa iyang pagka-siya ug sa iyang lihok—sa panahon nga siya magsangyaw, magsaulog, maghimo og mga buhat sa kalooy—siya nalambigit sa pagpasiugda sa "kinatibuk-ang kalambuan sa tawo" (integral human development).

* Ang matuod nga paglambo sa tawo adunay kalabutan sa tibuok nga tawo diha sa iyang matag-usa ka bahin o aspeto (dimension).

* Ang integral human development una sa tanan usa ka bokasyon, ug busa naglakip kini sa pagpangako sa responsibilidad diha sa kahiusahan sa matag usa (dili kini kaakohan lamang sa mga institusyon).

* Kining maong kalambuan nagkinahanglan sa taas nga panglantaw (transcendent vision) sa matag tawo, nagkinahanglan kini sa Dios.

Dili lamang ang Populurom Progressio maoy gituki ni Pope Benedict kondili ang tibuok gayud nga social teaching ni Pope Paul VI. Iyang gihisgutan ang Octogesima Adveniens diin nagpahimangno si Paul VI batok sa mga dili maayong ideolohiya. Gihisgutan kini ni Benedict XVI tungod kay dili gyud kinahanglang bulagon ang ideya sa kauswagan gikan sa tinuod mga moral evaluation. Gituki usab niya ang Humanae Vitae diin gipahimug-atan ni Paul VI ang lig-ong kadugtungan sa moralidad sa kinabuhi ug sa katilingbanong moralidad. Kining bahina gidasonan usab ni Pope John Paul II sa iyang pag-ingon nga mahugno gyud ang katilingban bisan kon kini miila sa dignidad, hustisya, ug kalinaw apan sa laing bahin nagalihok batok niini pinaagi sa pagtugot o kaha pagdasig sa pagbaliwala sa bili sa tawhanong kinabuhi, ilabina diha sa mga huyang ug sinalikway.

Sa iyang paghisgut sa sulat ni Paul VI nga Evangelii Nuntiandi, si Benedict XVI nagpahimug-at sa lig-on nga kadugtungan tali sa pagsangyaw (evangelization) ug tawhanong pag-uswag (human advancement). Miingon siya pag-usab nga ang integral human development usa ka bokasyon gikan sa Dios nga nagkinahanglan sa responsable nga kagawasan, pagtahod sa kamatuoran, ug paghigugma nga molipang ngadto sa sa tinuod nga pag-inigsuonay diha sa natad sa katilingban. Ang kamahinungdanon niining maong tumong, nagsulat si Benedict, mag-aghat kanato sa lawom nga pagsabot ug pagpalihok sa atong kaugalingon sa kinasingkasing, aron masiguro nga ang kasamtangang ekonomikanhon ug katilingbanong mga proseso mopaingon gayod ngadto sa kapuno sa kinabuhi sa tawo.

Chapter Two: Human Development in Our Time (Tawhanong Kalambuan sa atong Panahon)
Gianinaw ni Benedict ang kasamtangang mga hitabo ug suliran sa katilingban karon ug sulod sa milabay nga 40 ka tuig. Iyang giila ang mga problema nga kinahanglang sulbaron karon alang sa bisan unsa nga epiktibong plano alang sa kinatibuk-ang kalambuan sa tawo (integral human development)

* Kagutom (Hunger): Ang kanihit sa pagkaon ug tubig padayon gihapon nga gisagubang sa nagkalainlaing lugar sa kalibutan. Ang ekonomikanhong mga institusyon makahimo sa paggarantiya sa makanunayon ug igo nga pagkaon ug tubig nga mainom. Ang pagkaanaay (access) pagkaon ug tubig kinahanglang ilhon nga usa ka batakang tawhanong katungod.

* Pagtahod sa Kinabuhi (Respect for Life): Gihisgutan sa Santo Papa ang mga gibuhat aron makontrol ang pagdaghan sa tawo, ang pagpasiugda sa contraception, ang pagpahamtang sa abortion, ang pagbansay sa sterilization, ug ang pagpakatap niining maong mentalidad ngadto sa ubang mga nasud nga susama og usa ka porma sa kulturanhong kauswagan. Dili gyud kini madawat kay ang pagkaabli ngadto sa kinabuhi anaa gayud sa sentro sa tinuod nga kalambuan. Kon wala kining maong pagkaabli ang tibuok katilingban (society) makaanam gyud og kalawos.

* Kagawasan sa Relihiyon (Religious Freedom): Ang diskusyon sa Santo Papa mahitungod sa katungod sa kagawasan sa relihiyon maoy iyang pagpadayon paghisgot sa tema nga may kalabutan sa relasyon tali sa pagtuo ug katarungan (faith and reason). Iyang gisaway ang relihiyosong panatisismo (religious fanaticism) ug ang walay pagtagad sa relihiyon (religious indifference). Mipasabot siya nga ang Dios maoy tinuod nga makahatag sa kasiguruan sa kalambuan sa tawo tungod kay gibuhat niya siya diha sa iyang dagway ug gihatagan niya ang tawo og dignidad.


Gipahimug-atan sa Santo Papa ang labing dakong kausaban sukad sa panahon ni Paul VI hangtod karon. Kini mao ang nagkalapad nga panagtambayayong sa nagkalainlaing mga nasod sa tibuok kalibutan, nga mao ang globalization:

Without the guidance of charity in truth, this global force could cause unprecedented damage and create new divisions within the human family. Hence charity and truth confront us with an altogether new and creative challenge, one that is certainly vast and complex. It is about broadening the scope of reason and making it capable of knowing and directing these powerful new forces, animating them within the perspective of that “civilization of love” whose seed God has planted in every people, in every culture. (CV, 33)

Kon walay giya sa paghigugma diha sa kamatuoran, kining kalibutanong pwersa makaangin og dakong kadaut ug magmugna og bag-ong pagkabahinbahin sa tawhanong pamilya. Mao nga ang paghigugma ug kamatuoran nagdala kanato sa pag-atubang sa bag-o ug mamugnaong hagit, nga sa tinuoray halapad ug komplikado. Mahitungod kini sa pagpalapad sa latid sa katarungan ug paghimo niini nga makahibalo ug makagiya sa gamhanang bag-ong mga pwersa, magpalihok kanila diha sa panglantaw sa “sibilisasyon sa gugma” kang kansang liso gitisok sa Dios diha sa matag katawhan, diha sa matag kultura.

.
Chapter Three: Fraternity, Economic Development and Civil Society (Pag-inigsuonay, Ekonomikanhong kalambuan, ug Katilingbang Sibil)
Ang panghunahuna nga ang ekonomiya (economics) gawasnon gikan sa inpluwensya sa moralidad maoy nagdala sa tawo ngadto sa pag-abuso sa ekonomikanhong proseso. Ang kalambuan kon kini tinuoray gayud nga makitawhanon kinahanglang hatagan og luna ang prinsipyo sa pagkamanggihatagon (gratuitousness).

Kon walay pagkahiusa (solidarity) ug pagsalig sa usag-usa (mutual trust), ang market dili gayud makatuman sa iyang ekonomikanhong function. Kinahanglan dili ilhon ang mga kabus isip usa ka palas-onon (burden) kondili usa sa tinubdan (resource).

Ang modawat sa hagit mao ang tawo, ang iyang moral nga konsiyensya ug responsibilidad. Ang kasamtangan krisis nagpakita kanato nga ang mga naandang prinsipyo sama sa pagka-walay tinago (transparency), kamatinud-anon (honesty) ug responsibility dili gayud mahimong isalikway. Sa samang higayon nagpahinumdom ang Santo Papa nga ang ekonomiya dili magbaliwala sa papil sa estado/nasud, ug nagkinahanglan og makiangayong mga balaod.
Chapter Four: The Development of People, Rights and Duties, the Environment (Ang Kalambuan sa Katawhan, Mga Katungod ug Katungdanan, Ang Kalikupan)

Ang katungod ug ang katungdanan adunay koneksyon ngadto sa lagda sa maayong pamatasan (ethical context). Kinahanglang dili kalimtan sa mga panggobiyerno ang pagkasagrado sa mga katungod. Niining puntoha mahisgutan ang mga problema nga dunay kalabutan sa pagdaghan sa populasyon. Sayop ang paghunahuna nga ang pagsaka sa populasyon maoy nag-unang hinungdan sa pagka walay kalambuan (underdevelopment). Miingon ang Santo Papa nga ang sexuality dili makunhod ngadto sa pagpalami ug lingawlingaw lamang. Dili makontrolar o ma-regulate ang sexuality sa pamaagi nga pagpugos sa birth control. Mipadayon pag-ingon ang Santo Papa nga ang moral ug responsabling pagkaabli ngadto sa kinabuhi nagpakita og usa ka bahandianong sosyal ug ekonomikanhong tinubdan (resource). Ang mga estado/nasud gitawag sa pagmugna og mga polisiya aron pagpasiugda o pagpromote sa integridad sa pamilya.

Alang sa matuohon, ang kinaiyahan usa ka gasa sa Dios, kini gamiton sa reponsable nga paagi. Ang gikinahanglan mao ang pag-usab sa atong mentalidad nga magdala ngadto sa bag-ong lifestyle. Ang kinatibuk-ang isyu mao ang moralidad sa katilingban. Kon adunay kakulang sa pagtahod sa katungod sa kinabuhi ug sa natural nga kamatayon, dili na mailhan o makit-an sa katilingban ang tinuod nga human ecology lakip ang environmental ecology.
Chapter Five: The Cooperation of the Human Family (Ang Panagtambayayong sa Tawhanong Pamilya)

Ang kalambuan sa katawhan nag-agad labaw sa tanan sa pag-ila nga ang tawhanong kaliwat usa lamang ka tibuok nga pamilya. Giawhag sa Santo Papa ang dato nga mga nasud sa paggahin ug dakong bahin sa ilang produkto alang sa pagtabang sa kalambuan (development aid) sa uban.
Chapter Six: The Development of Peoples and Technology (Ang Kalambuan sa Katawhan ug ang Teknolohiya)

Ang teknolohiya nagpadayag sa pangandoy sa tawo alang sa kalambuan. Ang Santo Papa mihisgot og mga example (peace among nations, socialcommunication, and bioethics) sa pagpakita sa unsang paagi nga ang teknolohiya nakabalda nato sa mas lawom nga bili sa tawo ug sa paghukom nga moral nga maoy mga gikinahanglan sa tinuod nga kalambuan.

9. Giunsa pagtapos ni Benedict XVI ang iyang sulat?

Kon wala ang Dios, ang tawo dili gyud mahibalo kon asa siya paingon ni makasabot kon kinsa siya. Sa ato pa, makahimo kitag panglantaw ug kadasig alang sa integral human development pinaagi lamang sa pag-ila sa atong tawag nga mahimong kabahin sa pamilya sa Dios. “A humanism which excludes God is an inhuman humanism.” Sa katapusan, ang Dios maoy maghatag natog kusog sa pagpakig-away ug pag-antos alang sa gugma sa kaayohan sa tanan.
Development needs Christians with their arms raised towards God in prayer, Christians moved by the knowledge that truth-filled love, caritas in veritate, from which authentic development proceeds, is not produced by us, but given to us. For this reason, even in the most difficult and complex times, besides recognizing what is happening, we must above all else turn to God’s love. (CV, 78)

Ang kalambuan nagkinahanglan sa mga Kristiyano nga ang ilang mga kamot giisa ngadto sa Dios diha sa pag-ampo, mga Kristiyano nga natandog pinaagi kahibalo nga ang paghigugma nga puno sa kamatuoran, caritas in veritate, diin nagagikan ang tinuod nga kalambuan, dili atong minugna kondili gihatag nganhi kanato. Tungod niining maong katarungan, bisan sa labing malisod ug komplikado nga mga panahon, gawas sa pag-ila unsay nahitabo, labaw sa tanan modangop kita sa gugma sa Dios.

Spiritual Context of Ministry

Spirituality is a transformed and transformative pattern of s person’s life due to the person’s encounter with God. It is connected with intimacy with God. Thus, in looking at myself where I am in my spiritual journey, the primary thing to be considered is my intimate relationship with God. This relationship is not necessarily a constant growth, but rather undergoes ups and downs as I moved towards the ultimate union with God. Day after day there is a gradual unfolding of the mystery of this relationship in which changes in my life and the lives of other people occur. And it is situated in the actual and temporal experience either in the personal private live or in dealing with people in the community in connection with the ministry.

As I see it, talking about spirituality is not something unreachable but it is actually real. It is a real religious experience. For example in encountering the Lord through his Word the experience is real and not merely imaginary. God’s Word is felt and known in the actual and real experience. The more I immerse myself into His Word the more I experience the unfathomable mystery of God’s love. When this Word is shared in the community of faith, the presence of God is experienced. In sharing my reflection with the people, I discover more areas in which I have not yet reached. The people also have their unique and inspiring insights how they are touched by God through His Words.

As a deacon, in the ministry of preaching the Word, I slowly realized and experience the richness of the Word of God as I pray, proclaim, and pray after proclaiming. Sometimes if not all the time, the message is not just for the people who would be listening to my preaching but this message has first touched my person. There really comes nourishment by the Word of God not only for the community but also to myself. I could regard my preparation of the homily as a moment during which God talks to me intimately and He continues communicating when His Word is preached in the church. And not only that, His Word still continues to penetrate my being afterwards.

The intimate encounter with the Lord reaches its summit at the Eucharist. Christ’s real presence indeed nourishes my life. I see Christ’s presence in the Eucharist as an instance in which the Son of God by his infinite love has desired to be always with us all the time. Together with the worshipping community, I feel this love in this sacrament of communion when Christ comes to me and nourishes my being. This encounter with the Eucharistic Lord manifests the intimate union with Christ and his people. This communion transforms each one to be configured in the person of Christ. My life in the ministry has found its grounding in such perspective. Growing in the likeness of Christ is unfolded in doing the ministry in the Church. Therefore, from this source comes the enthusiasm to serve without counting cost, to serve despite the challenges that may come through, to serve in spite of the limitations of my person.

Ministry, as I consider it, could be regarded a channel in which my spirituality grows and matures. In the ministry I would find the deep and intimate union with God. Conversely, spirituality is a nourishment that would inspire me to persevere in the ministry.

THE PRIEST, WOMEN AND CHILDREN

Philippine law states that “the State values the dignity of women and children and guarantees full respect for human rights. The State also recognizes the need to protect the family and its members particularly women and children, from violence and threats to their personal safety and security” (R.A. 9262, Sec. 2). For such there are also quite a number NGO’s which serves to protect and promote the rights of women and children. One of these is the Lihok Filipina Foundation, Inc. whose executive director is Mrs. Teresa B. Fernandez, our invited speaker on this topic.

Lihok Filipina aims to organize women and their families and to respond to issues affecting them. Our speaker had informed of a number of advocacies in which this foundation is involved with. And it is much awful to learn from her the statistics on the violence against women and children. She was also discussing about gender sensitivity that gave insights on the equality of women and men as human beings. It is culture that has been creating a gap or discriminating the women from men. Feminine functions are not recognized and sometimes underestimated. But in the real sense there is value of how a woman functions. The only inappropriate thing is that these functions are hidden and private, the reason why these are subordinated.

Thus, it is just timely and fitting to recognize and be grateful to the value and contribution of every woman. The late Pope John Paul II has written: “the Church gives thanks for each and every woman: for mothers, for sisters, for wives; for women consecrated to God in virginity; for women dedicated to the many human beings who await the gratuitous love of another person; for women who watch over the human persons in the family, which is the fundamental sign of the human community; for women who work professionally, and who at times are burdened by a great social responsibility; for "perfect" women and for "weak" women - for all women as they have come forth from the heart of God in all the beauty and richness of their femininity; as they have been embraced by his eternal love; as, together with men, they are pilgrims on this earth, which is the temporal "homeland" of all people and is transformed sometimes into a "valley of tears"; as they assume, together with men, a common responsibility for the destiny of humanity according to daily necessities and according to that definitive destiny which the human family has in God himself, in the bosom of the ineffable Trinity” (Mulieris Dignitatem, 41).

In the church, we need to educate people on the value of women and not to treat them as secondary people. We need to purify the culture which looks at women as helpers and subordinate of men. This would effectively start at the family. We have to recognize the very important role of women in the home as well as in the community. In the home, the work of women as housekeepers are not given due importance or it is not even counted as work. In the society a double standard morality is observable.

The priest must have to encourage gender sensitivity to counter gender war. In the parish we see more women becoming active in the lay apostolate. But men have also their own groups and there is a need to encourage them to cultivate a growing appreciation of the value and importance of women. This is to eradicate the existence of a gender divide. There is also a need to give more emphasis on the relationship of women and men which is that of complementarity or complementation.

With all these views and aspirations the proper use of power is much important. The power which is the capacity to do things to influence people can be used to advance the appreciation and respect of the proper dignity of women as well as that of children. It is not a “power over” and “power against”. It is rather a positive use of power is “power to”, “power with” and “power within”. Through these schemes there would be a smooth working relationship with others and a recognition of the power within each individual.Considering the lot violence against women and children in the localities, the priest really has a great role in helping these women and children. The priest has the power to promote good values in the parish. He can also work hand in hand with groups who have advocacies for the protection of women and children. There is also a wider opportunity to organize the parish or some of the parishioners to become proactive to respond to the present needs of women and children. Women and children comprise a weaker sector of our society and the Church must be at their side as what Jesus did in his ministry. Jesus in the Gospels always sided with the weak and marginalized groups of society. This could be enough reason why the Church should take care of this sector.

A Reflection on Luke 11:29-32

The most striking part in today’s gospel could be what Jesus has said: “This generation is an evil generation.” It is as if Jesus is talking of our generation now. The word of God is always relevant and for all times. Is our present generation an evil generation? Through the news, most of us are aware of the many crimes happening around. We read or heard about the greed of the economic elite who pushed us to economic turmoil. There is also corruption in government wherein money of unprecedented amount is going to the pockets of politicians. What is needed today is moral recovery. What is needed is conversion. This conversion starts at the self. It starts at the heart of the human being. We have to admit our sinfulness and repent.
During the time of Jesus, the Jews did not believe in Him, instead they look for signs. The generation referred to in the Gospel refused to believe in Jesus. But Jesus did not present the signs they expected, because if they ask for a sign it is because they do not believe. The only sign which is given is that of Jonah.
The sign of Jonah means any sign that leads to repentance and conversion. To the people of Nineveh, Jonah is a sign. But Jonah is not a great sign; he is not an inspiring man; he is a reluctant man. It does not matter because the people hear God even if Jonah is imperfect. Thus, people who are really seeking God, can find him through imperfect instruments. People of faith hear the Lord and can read the signs of the times. They do not need spectacular and miraculous events. They can find the Lord anywhere in the ordinary.
May our decision to repent and be converted do not only happen because they are part of our Lenten observance. But our repentance is a response to the Lord who calls us to conversion deep in our hearts. As we ask the Lord’s forgiveness and open our hearts to his graces to the necessary changes in life, may we experience his risen life more fully in our daily lives.

Socio-Cultural Context of Ministry

Today in most of the Christian communities a priest is a well respected figure. He is looked up to as the representative of God. This happens usually in some places wherein the people have deep religiosity. Sometimes people just don’t even mind the faults of a priest. In most of the celebrations or feasts, the priest occupies a prominent place. In banquets, a distinguished place is usually reserved for priests. This situation may become an occasion wherein a priest is somehow put on a pedestal. In this matter if the priest would not be cautious, he might be distancing himself from the people especially from the marginalized sector of the community. The poor people, the unlearned, and the unpopular would be so reluctant to approach the priest.

At first glance, it is so appealing to be regarded or associated with something heavenly. The society attributes to it positive qualities such as goodness, beauty, cleanliness, tidiness, and the like. To be linked to these things could be a source of security or to boost the ego of the priest. But I don’t see it as somewhat sensible. Divinity or holiness does not necessarily mean nice-looking in the physical sense according to worldly standards. Now, the difficulty lies in how to balance our relationship between those in the higher strata of society and those in the grassroots level. The challenge here is how to make both ends meet and we have to make preference to those who have less in life. Indeed we are taught about the Church’s preferential option for the poor. I am poor myself. So, there is no problem with being with the poor. But what about the poorest of the poor, those people who are frowned at by society?

At one time I was assigned to serve during the mass at the cathedral. It was the occasion when the new chandeliers were installed and blessed. The chandeliers were magnificent as well as the donors. The special people were occupying the front seats and of course they should be given special treatment because they are composed top ranking government officials, church benefactors, and prominent personalities. But while looking at the fabulous and extravagant chandeliers question came to mind. I asked myself how many poor people that might have been helped by the amount spent by these kind of things.

It would sound unbecoming if the priest in that situation would say in his homily he would talk about how we have neglected the poor by installing the chandeliers. The priest should not make remarks that would disappoint the socialites. He is also a public figure. And by that stature, he could set an example in order to be persuasive on taking a stand to put into practice the teachings of the church. The priest really is an influential person and sometimes because of that position he would be subjected to scrutiny and malicious strategies by some of those who possess power in the society. So, he should be extra careful, but not to compromise the Christian values. He should put on the armor of God to be able to fight against the forces of evil in the immediate and present society (cf. Eph 6:11-13).

Reflection on Mk 8:27-33

We often wonder what people are saying about us behind our backs. Are they complimenting us or criticizing us? Or perhaps we flatter ourselves to think that they are talking about us at all.
Jesus knew that people would be more free to express their ideas of who he was to his disciples than to his face. So he asks the disciples for a summary of what people thought about him. On the surface, this appeared an easy and interesting question. The disciples could make a list of the current theories and then get to hear what Jesus had to say in response.
But Jesus didn't say anything in response to the people's theories. His second question is much deeper and gets straight to the heart of the matter - “Who do you say that I am?”. It is possible for professing believers to be able to talk a great deal about spiritual matters, about the church and even about Jesus himself. Some may have a good grasp of theology and be able to discuss the relative merits of different viewpoints. But the question Jesus asked to his disciples is also addressed to everyone. This question is more vital and personal. To answer this question, we don’t need to quote any book or authority. We have to go deeply into our hearts and answer from our own honest belief. Is he really our Lord? Do we see him in our neighbor; feel him in ourselves; hear him in the words of scripture; sense his presence in the Eucharist?
Peter triumphantly calls him “Messiah,” but rejects the thought of a suffering Messiah. Jesus dramatically corrects him. Now the issue of Jesus being the Christ had come into the open, it was time that the disciples understood what that really entailed. For Jesus, the name “Christ” was not simply a title but a calling. It would lead him down the darkest and most painful paths imaginable.
He knew that suffering lay ahead. Not just physical pain, but the emotional strain of rejection by those who should have accepted him, desertion by those who should have stood by him and even betrayal by one of his closest friends. Most specifically, he knew that his mission would result in his own death.
Like many in the early church, we may be called to situations involving danger and suffering, and we all must one day face death, with only the promise of resurrection to give us hope. It is crucial that we display the same confident trust in God that Jesus did, if we are to live our lives in total surrender to the will of God like he did.
Jesus told Peter that he had “set his mind” on the things of man, not on the things of God. Will we set our minds on the things of this world, or will we allow God to educate our thinking through his Word and see things from his perspective?
Jesus can already see before him the cross on Cavalry, and yet he will not let himself quit his messianic task. To be a disciple of Jesus means that we cannot allow ourselves to quit whenever some cross confronts us. Instead, as Jesus says, we have to take up that cross and resolutely follow in his steps. Whether our cross is unfair treatment by others, loneliness or discouragement, or whether it be the loss of our health, our job or someone whom we love. If we are to be truly Christian, then we cannot allow ourselves to quit carrying that cross. Instead, we have to believe that God is near to uphold us and is indeed our help, and that we will not only survive, but we will also overcome and triumph. After all, we have our Lord's own promise that even though we may lose everything, perhaps even our lives, in the end we will save it, provided we are faithful and don't give up.